St. Petersburg’dan Halep’e, Haraşo’dan Akda’ya İstanbul’da Kesişen Hayatlar

Haraşo; iyi, güzel, hoş anlamına gelen Rusça bir sözcük ve en güzel kadınlara verilen simge bir isimdir. Öyle Nataşa falan değildir Rus dilberleri. Haraşo ’dur Haraşo. 1917 Bolşevik ihtilalinde St. Petersburg’dan Minsk’ten ve daha birçok yerden akın akın İstanbul’a kaçtılar, sığındılar o güzel şehrin şefkatli kollarına. Bolşeviklerden canlarını kurtarabilen Çar taraftarları. Tam 150 bin kişi. Çoğu soylu kişilerdi. İstanbul’un ana caddeleri kabarelerle danslı şovlarla ve Rus lokantalarıyla doldu. Ve yavaş yavaş tükenen umutlarla beraber, lokantaların mutfaklarında bulaşıkçı düşesler, tavernalarda tuvaletçi kontesler ve hasta bakıcı baronesler. İstanbul yine de onlara ikinci vatan oldu. İstanbul gecelerine de, kültürel hayata da renk kattılar. Sanat ve eğlence hayatında Beyoğlu’nu mesken tuttular. Ana caddelerde kabareler, arka sokaklarda meyhaneler açtılar. İstanbul’da moda rüzgârları da estirdiler. O beyaz tenli haraşolar ve Avrupa görmüş Rus erkekleri. Göz önündeki mekânlarda votka sunarken eski düşesler, arka sokaklarda fuhuş ve kokain pazarlıyordu beyaz tenli haraşolar. 1918’den 1940’lara kadar İstanbul’un yaşamının bir parçası oldular. Kimileri yitik ümitlerle birlikte eridi gitti İstanbul’un arka sokaklarında. Kimileri belki de çok azı bir başka şehirde başka hayatlarda buluşabildiler. En çok akılda kalanlar ise votka, bulaşıkçı düşesler, tuvaletçi kontesler, hasta bakıcı baronesler, haraşolar oldu. Kadınlar, bu sürgünde, acılar onların yüreğinde, onlarda acıların girdabında eridiler eridiler. Geride sadece anıları bıraktılar. Şimdi de Suriyeli Akdalar aynı kaderi paylaşıyor. Halep’ten, Şam’dan, Laskiye’den akın akın Türkiye’ye, İstanbul’a doğru. Varabilenler varamayanlar da var. Her köşe başında, her sokakta, bazen bir vitrin karşısında, bazen bir lokantada, zeytin karası gözlerinde ürkek bakışlarla kara çarşafların altında umutsuz bir yürüyüş Suriyeli kadınlar.