İFTARI BEKLERKEN SÖZÜMÜZ YABANA

İftarı bekliyoruz zaman geçmiyor, tıpkı İtalya- İrlanda maçının sonucunun 0-0 olduğunda geçmediği gibi. Allah'ım ne aciz kullarınız zamanın geçmesini beklemekteyiz. Zaman o kadar değersiz mi ki biz geçmesini bekliyoruz. Kendimizi harcamak bu olsa gerek. Zamanın geçmesini bekleyen insanlar olarak.  İftara 2 saat 50 dakika var. Vaaar!!! Ne yapacağız. Nasıl geçecek bu vakit. İftar değil de İntihar mektubu gibi ama bu yazı okunduğunda zaman çoktaaaan geçmiş olacak.

Kimimiz uyuruz zaman geçsin diye. Kimimiz televizyon izleriz. Hanımlar için zaman çok çabuk geçmektedir. Yemek yetiştirme telaşında olanlar hiç zaman geçmiyor diye şikâyet etmezler. Masaya yiyeceklerden, içeceklerden koyarda koyarlar.

Midemizi düşünmekten kurtulduğumuz zaman nefsin esirliğinden de kurtulmuş oluruz. Nefsimiz hep ye, hep iç, hep beni düşün diye baskı kurar da kurar. Nefsimizi yenmek zamanın geçmesini beklemekle olmaz. Zaten hiç de zamanın geçmesini beklemeyelim. Biz bir şeylerle meşgul olurken zaman da geçecektir. Mesela arabanı temizleyebilirsin. Bozuk bir musluğu tamir edebilirsin. Hiç tavsiye etmem ama bulmaca çözebilirsin. Çocuklarınla dışarıda oyun oynayabilirsin.(En çok bunu tavsiye ederim) Hanım evde yemek hazırlarken ezanın okunmasıyla birlikte yanına aldığın suyu içerek iftarını açar içeri girip devam edersin.

Böbürlenenlere, ben ne oldum diyenlere sözümüz. Susuz kalsak, daha da ileri gidelim susuzluktan ölmek üzereyiz. Tüm servetimizi bir bardak su için vermez miyiz?

Cevap: Tabi ki tüm servetimizi bir bardak su için veririz.

Tersten düşünelim. Çoook sıkıştık. O bir bardak suyu çıkarabilmemiz için tüm servetimizi yine vermez miyiz?

Cevap: Tabi ki de evet olacak.

İşte susuz kaldık. Akşam olmadan bir bardak su içme hakkımız olsa, bir bardak su için nelerini verenler olmaz ki.

Demesi kolay da öyle işler var ki su içmemek sanki havasız kalıp boğulmakla eşdeğer. Onlara değil sözümüz. Sözümüz yabana.

İftardan sonra tıpkı şu şiirdeki(Bugün Pazar, Nazım Hikmet) duyguyu yaşamaz mıyız?

Bugün pazar.
Bugün beni ilk defa güneşe çıkardılar.
Ve ben ömrümde ilk defa gökyüzünün
bu kadar benden uzak
bu kadar mavi
bu kadar geniş olduğuna şaşarak
kımıldamadan durdum.

Sonra saygıyla toprağa oturdum,
dayadım sırtımı duvara.
Bu anda ne düşmek dalgalara,
bu anda ne kavga, ne hürriyet, ne karım.
Toprak, güneş ve ben...
Bahtiyarım...

Evet, biz de bir bahtiyarlık yaşarız iftardan sonra. Bu bahtiyarlığı bize yaşatan Rabbimize şükürler olsun.

Resul Nasır GÜNBİLEK